Na zakończonym wczoraj 72. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji Wielką Nagrodę Jury otrzymała Anomalisa Charliego Kaufmana (scenarzysty Być jak John Malkovich czy Adaptacji, reżysera Synekdocha, Nowy Jork) i Duke'a Johnsona. Filmy w konkursie głównym oceniało jury w składzie: przewodniczący Alfonso Cuarón, Emmanuel Carrère, Nuri Bilge Ceylan, Paweł Pawlikowski, Francesco Munzi, Hou Hsiao-hsien, Diane Kruger, Lynne Ramsay i Elizabeth Banks.

Media o filmie:

"Autor bestselleru handlowego o prawach sprzedawcy i klienta jeździ z wykładami. W hotelu w Cincinnati spotyka kobietę agentkę sprzedaży. Spędzają razem szczęśliwą noc, podczas której bohater filmu nazywa swoją samotną, zaniedbaną partnerkę Lizę - Anomalizą. Anomalią. Po czym wraca do rodziny, gdzie żona przygotowała na jego cześć przyjęcie niespodziankę. To wszystko. Ta manifestacyjnie banalna fabuła o ludziach przeciętnych - jak z opowiadań Stanisława Dygata czy z dawnych piosenek Wojciecha Młynarskiego - opowiedziana jest w sposób nadzwyczajny, za pomocą komputerowej animacji. Dzieje się cała w świecie lalek, które jak gdyby marzą o prawdziwym ludzkim życiu. To, że bohaterowie są lalkami robotami, że wzdłuż twarzy przebiega im charakterystyczne złącze, sprawia, że banał ich przeżyć nabiera niesamowitości czy nawet pewnej wzniosłości - jak w scenie miłosnej w hotelu w Cincinnati. Długiej, naturalistycznej, niemal pornograficznej, a zarazem lirycznej. Dzięki niej "Anomalisa" jest ewenementem: pierwszym filmem animowanym niedozwolonym dla dzieci." (Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza")

"Zaskakująco zdyscyplinowany film o skazanym na klęskę ekscesie, który próbuje przełamać nużącą codzienność. Reżyserzy nie wstydzą się melodramatycznych schematów, ale jednocześnie skutecznie uszlachetniają je melancholią rodem z obrazów Hoppera i absurdalnym humorem w stylu Etgara Kereta." (Piotr Czerkawski, cinemaenchante.blogspot.com)

"Anomalisa osadzona jest w konkretnym miejscu, czyli prowincjonalnym z perspektywy przybywającego z Los Angeles bohatera Cincinnati, i momencie historycznym (2005 rok, w Stanach urzęduje znienawidzony przez liberalną część społeczeństwa George W. Bush). Spory jest tu także ładunek erotyczny. Nawet zabawka, którą Michael kupuje swojemu dziecku, to zabawka erotyczna: japońska lalka gejszy. Może zresztą lakami są wszyscy bohaterowie? Może i my sami? Realizmu Anomalisy (choćby mocna scena erotyczna) dopełnia poetyka snu, która tę rzeczywistość zakrzywia. Daje to miejsce dla znanych obsesji Kaufmana: oniryzmu, umiłowania odklejonych od świata postaci – depresyjnych, choć niepozbawionych nadziei, zagrzebywania się w ciemnych meandrach ich psychiki oraz seksualnych frustracji. Wejść w ten świat to dla widza nie tylko ćwiczenie intelektualne, ale i czysta estetyczna przyjemność." (Adam Kruk, filmweb.pl)

Lista nagród 72. MFF w Wenecji